آخرین فیلم و سریال ایرانی


خلاصه داستان : شکلاتی فیلمی به کاگردانی سهیل موفق و تهیه کنندگی ایرج محمدی محصول سال ۱۳۹۵است. این فیلم در تاریخ ۸ آذر ۱۳۹۶ در سینماهای ایران اکران شده است. «شکلاتی» یک اثر متفاوت در ژانر کودک و نوجوان به‌شمار می‌رود که نگاه تازه‌ای به دنیای کودکان دارد. «شکلاتی» اولین فیلم بلند سینمایی سهیل موفق در ژانر کودک و نوجوان است که شهریور ماه ۱۳۹۵ در تهران کلید خورد و اوایل آبان ماه پس از گرفتن سکانس‌هایی در شمال کشور، فیلمبرداری آن در کارخانه شکلات‌سازی به پایان رسید.همه چیز از یک جعبه شکلات شروع شد. یعنی من بچه بودم … بچه هم که باشیم بازم شکلات عاشقانه‌ترین مزه دنیاست اما «شکلاتی» اولین فیلم بلند سینمایی سهیل موفق در ژانر کودک و نوجوان است که شهریور ماه در تهران کلید خورد و اوایل آبان ماه پس از گرفتن سکانس هایی در شمال کشور، فیلمبرداری این پروژه در کارخانه شکلات سازی به پایان رسید. در خلاصه داستان «شکلاتی» آمده است: همه چیز از یک جعبه شکلات شروع شد. یعنی من بچه بودم ...بچه هم که باشیم بازم شکلات عاشقانه ترین مزه دنیاست اما...شکلاتی» ظرفیت رقابت در جشنواره های تخصصی بین المللی را هم دارد. البته اگر جشنواره فیلم فجر جایگاه ویژه‌ای برای ژانر کودک و خانواده در نظر می گرفت باعث خوشحالی و افتخار بود که در این رویداد حضور پیدا کنم ولی طبق سنوات گذشته فیلم هایی از ژانر کودک و نوجوان یا برای رقابت در بخش اصلی انتخاب نمی‌شوند یا اگر هم به این رویداد راه پیدا می‌کنند به حاشیه رفته و مورد توجه قرار نمی گیرند.
خلاصه داستان :  جوانی شهرستانی که همراه تنبور خود به تهران آمده، «راه رفتن روی سیم» را آغاز می‎کند. داوود (احمد مهرانفر) جز نواختن تنبور کار دیگری بلد نیست و از سویی نمی‎تواند با حقوق حداقلی یک کارگر ساده در تهران سر کند. او پس از جستجوی بی‎نتیجه کار در بازار، به سراغ تنها آشنای خود در تهران می‎رود. حبیب حقوقدان است و نمی‎تواند کمک زیادی به یک نوازنده تنبور بکند. داوود از خانه حبیب دست خالی بر نمی‎گردد. او افسانه (اندیشه فولادوند) را پیدا می‎کند. دختری چادر بر سر و سر به زیر. داوودِ آرام و ساده‎دل نیمه دیگر خود را در افسانه می‎بیند.  ما افسانه زندگی دیگری نیز دارد. او مغز متفکر و به نوعی اوراکل بند موسیقی راک جیرجیرک‎ها است. شخصیت واقعی او شر و شور، بی‎قید و معترض است و ظاهری کاملاً متضاد با بافت خانوادگی خود دارد. او قرار بوده مظهر تناقضات جامعه باشد؛ جامعه‎ای درگیر میان سنت. فیلم ادعا می‎کند دنبال مفاهمه است. مفاهمه نسل قدیم و جدید. مفاهمه موسیقی مقامی و موسیقی مدرن. مفاهمه حس و منطق. مفاهمه سنت و مدرنیته. فیلم موسیقی را وسیله این کار قلمداد می‎کند و با راه رفتن روی تارهای ساز به دنبال رسیدن به سنتز در دیالکتیک خود است. سکانسی که داوود شروع به نواختن تنبور در جواب صدای پنکه می‎کند، این امید را در تماشاگر زنده می‎کند که قرار است فیلمی موزیکال یا حداقل درباره احوالات یک نوازنده ببیند.